omstreeks '60 heeft zero nog eens de opnieuw neergedaalde stof proberen weg te strijken en er een schone witte heldere en eenvoudige vorm onderuit te halen.

kunst en werkelijkheid zijn onverbrekelijk met elkaar verbonden. (is er wel iets op te noemen dat niet no'n [=zo'n] verbinding heeft en er aldus deel van uitmaakt?)
kunst neemt deel aan het proces dat werkelijkheid heet en geeft vorm aan ervaring en denken. kunst is gelijktijdig zowel een vorm van werkelijkheids onderzoek als resultaat van dit onderzoek. vaak is het ook nog en dit alles in hetzelfde objekt, een stellingname.

bij zero is er een weigering om de werkelijkheid anders voor te stellen dan ze is. een puristies streven dat door zijn duidelijkheid toch weer deelneemt aan het proces.
we pogen de werkelijkheid in zijn eigen hoedanigheden over te brengen, te leren kennen. wij willen niet waarnemen voor de ander (voor hem voor-selekteren) maar hem zelf de materialen verschaffen om werkelijkheid te zien in zijn onverdeelde hoedanigheid.
hoe moeilijk dat in wezen is bewijst al het voord waarnemen, waar-nemen. er wordt genomen en de waarneming blijft dus altijd beperkt tot dat wat genomen is. een gedeeltelijke, een persoonlijke selektie en is dus niet waar in absolute zin...

'werkelijkheid' is ook nog op een andere manier een voortreffelijk woord in de kunst-beschouwing, waar de laatste jaren de kinetische kunst met zijn veranderlijke, veranderbare of bewegende objekten vorm geeft aan de ervaringen die we uit ons zelf geschapen technisch-wetenschappelijk milieu op doen.
het kinetisme vervult op deze manier (tesamen met de exakte kunst) de middelende funktie tussen de werkelijkheid die zo snel verandert en de mens die dit ervaart en het moet leren verwerken.

werken-werken... en_spelen? is dat kunst? is het werken? is het een substituut?... is het een nieuwe werkelijkheid aan het worden nu er zoveel gewerkt is?

herman de vries